Często czytam na Waszych blogach, że to właśnie babcie Was nauczyły. Kochane babcie. Moja była wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Ciągle czymś zajęta, piekła, gotowała, szydełkowała, szyła, haftowała. Uwielbiała szalone kolory, róż, fiolet był na porządku dziennym, choć ponoć damom w jej wieku to nie przystoi i zawsze babcia się różniła od pań w swoim wieku. No i kapelusze, toczki berety również te moherowe, bo taka była moda. Babcia ciągle w ruchu, mawiała, że jak biega, to się nie starzeje. Wakacje i ferie spędzałam często u babci. Nawet w przedszkolu często symulowałam chorobę, by mama mnie zawiozła do babci, w kolorowy, magiczny świat, gdzie przyjaźnie huczała maszyna do szycia Singer i pachniała szarlotka. Babcia cierpliwie uczyłam mnie robótek, wtedy babcie nie pracowały zawodowo, więc czas biegł im inaczej. Pamiętam, jak resztki włóczek dziadek wiązał i zwijał w gałeczkę, a ja z tego robiłam największe "niewiadomo co" na świecie. Tęsknię do tych czasów, do opowieści często niestety smutnych, wojennych i ciężkich powojennych. Była historia miłosna, tragiczna, niespełniona. Uwielbiałam słuchać, babcia robiła mi kakao, skubałam drożdżowe ciasto i słuchałam. Mózg wtedy nie był skażony telewizją i internetem, więc wyobraźnia działała bez zarzutu. Zawsze będę pamiętać babcine pączki, pierogi, faworki i inne pyszności. Babcia nigdy nie narzekała, zawsze uśmiechnięta, pogodna twarz skłaniała do zwierzeń, babci można było powiedzieć wszystko. Często tez jeździłam z babcią na wczasy tzw. dla emerytów poza sezonem. Zabierałyśmy oczywiście włóczki i miałyśmy siebie 2 tygodnie tylko dla siebie. Niestety, ta epoka już minęła bezpowrotnie, została tęsknota i żal, że nie ma już takich ludzi, jak mawiała babcia - "stary, przedwojenny" materiał.
A z robótkowego frontu serweta ma już ok 1m średnicy i brakło mi nici. Nie bardzo wiem co dalej. Zamówiłam w Rumento kordonek Maxi na inną serwetę w kolorze beżu, chcę zrobić na stół i na meble w jednym kolorze.
