W pogoni za miłością

W pogoni za rozumem już było, więc czas na pogoń a miłością. Nawet bardziej gonimy za miłością, niż rozumem, bo właściwie miłość rozum odbiera. Świętujemy ten dzień, choć właściwie dostaję od męża prezenty bez okazji i czuję się dowartościowana, dopieszczona i zauważona. Przeważnie dostaję biżuterię lub perfumy. W tym roku perfumy, moje ukochane. Przy śniadaniu taki widok:

Mój mąż też dostał wodę kolońską i dezodorant oraz wieeeelką, gorzką czekoladę. To święto sprawia, że cały dzień myśli się o miłości, zastanawia się nad związkiem, zmusza do refleksji, przynajmniej mnie. Bo o związek trzeba dbać, jak o kwiaty, potrzeba wiele cierpliwości oraz pracy zwłaszcza nad sobą. A często w miłości jesteśmy egoistami, nie wiedząc, ze miłość nie jest dana na zawsze. Jeśli się ją zaniedbuje - obumiera. Potrzeba nawet małych gestów - niedzielna kawa, którą mąż mi robi, nie szkodzi, że posłodzona 3 łyżeczki, ale zrobiona z miłością, buziak jak wychodzimy do pracy, przytulas, jak się nam coś udało. Człowiek musi czuć, że jest kochany, choć w tym zabieganym świecie o to trudno. Wiadomo, że nie można żyć w permanentnej ekstazie, bo i tak dopadnie nas szara rzeczywistość, ważne żeby ta rzeczywistość miała 256 odcieni szarości.
My jesteśmy jak te koty, czasem się droczą, mają fochy, ale zawsze mogą na siebie liczyć, choćby nie wiem co się działo.

A wieczorkiem szampan i dłuuugie Polaków rozmowy o życiu, o nas...
Kończę bezrękawnik czerwony, ale coś mi nie idzie. Znudził mi się. Ponczo turkusowe czeka na frędzle - brak pomysłu. A w głowie już świta taki o to twór z chusty. Mój będzie z rękawami w kolorze fuksji.

Wzór wykorzystam ze swetroponcza czerwonego. Dziś zrobię fotki.